Για το φαινόμενο Νίκος Τατασόπουλος θα μπορούσε κανείς να μιλάει για ώρες. Γιός του σπουδαίου σολίστα και συνθέτη Γιάννη Τατασόπουλου και…άξιος συνεχιστής του, κατέχει σημαντική θέση στο χώρο της σύγχρονης μουσικής. Γεννημένος στην Αμερική, ο Νίκος θυμάται τη πρώτη φόρα που ανέβηκε στο πάλκο δίπλα στον πατέρα του: Με ξεκίνησε επί σκηνής ο πατέρας μου σε ηλικία 3 ετών. Είχα μάθει 2-3 απλά τραγουδάκια τα οποία τραγουδούσα κιόλας και έβγαινα μαζί του σαν ατραξιόν, δεν καθόμουνα όλο το βράδυ. Κάποια στιγμή όμως το 1982-83 όταν ο πατέρας μου έπαθε το πρώτο έμφραγμα και χρειάστηκε να νοσηλευτεί, έπρεπε και τόλμησα να καλύψω τη θέση του στο μαγαζί. Ήταν δύσκολο να βρεθούν αντικαταστάτες μπουζουξήδες; Αρκετά δύσκολο τόσο λόγω απόστασης, να έρθει δηλαδή κάποιος από Ελλάδα όσο και από άποψη ρεπερτορίου.
Ο πατέρας σου ήτανε από τους πρώτους που δημιούργησαν αυτό που λέμε σήμερα ‘’έθνικ’’ ορχήστρα. Όντως έκανε την πρώτη έθνικ «παραγωγή» αλλά «πειράματα» γινόντουσαν και πιο πριν. Και με το Χιώτη και το Μπέμπη το έκαναν εδώ στην Ελλάδα ειδικά στου «Αλεξανδριανού» που δουλεύανε όλοι μαζί και παίζανε διεθνές ρεπερτόριο. Στην Αμερική όμως ήταν απαραίτητο γιατί δεν παίζαμε μόνο για Έλληνες. Φαντάσου ότι ξεκινάγαμε το πρόγραμμα στις 8.30 το βράδυ και οι Έλληνες έρχονταν μετά τις 11.30 και τότε παίζαμε πιο λαϊκό πρόγραμμα. Εκεί λοιπόν έπρεπε να είχες μεγάλη γκάμα ρεπερτορίου. Αμερικάνικα, σπανικά….. τα πάντα.
Ο πατέρας σου ήθελε να γίνεις μουσικός; Όχι. Το απέφευγε όσο τίποτα άλλο. Επειδή είχε ζήσει αυτή τη δουλειά και τις δυσκολίες της πάντα μου έλεγε κάνε αυτό που κάνεις, είναι πολύ ωραίο, μάθε το αλλά έχε το σαν χόμπι και μη βασίζεσαι σ’ αυτό. Όταν είδε την εξέλιξη που είχες πάνω στο όργανο άλλαξε γνώμη; Όχι… όχι. Ο πατέρας μου έβλεπε πολύ μπροστά. Είχε δει το μέλλον της δουλειάς μας. Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό συνέβη το 1989 στη Θέμιδα. Παρόντες ο Νικολόπουλος, ο Σπόρος, ο Καραμπεσίνης, ο Βελής και άλλοι και συζητούσανε το πόσο καλά πάνε οι δουλειές (τότε δουλεύανε κάθε μέρα). Ο πατέρας μου εκεί που δεν έλεγε κουβέντα γυρνάει και τους λέει: θα έρθει μέρα που θα δουλεύετε όλοι διήμερα και τριήμερα! Πολύ προφητική κουβέντα.
Στην Αμερική πόσο δύσκολο ήτανε να γίνει κάποιος καλός μπουζουξής; Το λέω επειδή οι περισσότεροι σολίστες βρισκόντουσαν στην Ελλάδα και δεν ήταν εύκολο τότε να παρακολουθείς τις εξελίξεις. Είχε κάποια υπέρ και κάποια κατά. Τα κατά ήτανε ότι δεν είχες επαφή με την Ελληνική σκηνή. Να ξέρεις δηλαδή ποιοι είναι οι τοπ παίχτες της πιάτσας, τι παιζότανε κ.τ.λ. Από την άλλη όμως είχες τη δυνατότητα να διαμορφώσεις μια εντελώς δική σου προσωπικότητα έχοντας όλα αυτά τα ακούσματα στα αυτιά σου χωρίς να επηρεαστείς από το τι γίνεται κάτω.
Ξεκίνησες με τετράχορδο μπουζούκι, τα τελευταία χρόνια όμως παίζεις τρίχορδο. Είναι αν θέλεις μια πρόκληση γιατί σίγουρα έχει έναν άλλο βαθμό δυσκολίας. Μου δημιουργεί ένα ωραίο «παιχνιδάκι» στο μυαλό, ιδιαίτερα όταν θέλω να παίξω άλλες μουσικές. Μου δίνει κάποια δυνατότητα με τις αρμονίες, παρόλο που δεν έχει την πολυφωνία που έχει το τετράχορδο, αλλά με αυτή τη τριφωνία μπορείς να φτιάξεις άπειρους συνδυασμούς. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Προσωπικά εμένα το τρίχορδο με οδήγησε στην ωριμότητα, σιγά σιγά.
Γι αυτό που λένε κάποιοι ότι μπουζούκι είναι μόνο το τρίχορδο και όχι το τετράχορδο ποια είναι η γνώμη σου; Και τα 2 μπουζούκια είναι και το καθένα έχει τη χάρη του. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτεροι παίχτες το γυρίσανε στο τετράχορδο.
Στην Ελλάδα έρχεσαι μόνιμα το 1992. Γιατί αποφάσισες να αφήσεις την Αμερική; Για μένα, σαν Νίκος που παίζει μπουζούκι έπρεπε να γυρίσω στην Ελλάδα. Στην Αμερική έφτασα σε ένα επίπεδο που για τα εκεί δεδομένα ήτανε καλό αλλά ο ουσιαστικός ανταγωνισμός ήτανε εδώ και έπρεπε να δοκιμαστώ εδώ. Βέβαια και για να μάθω περισσότερα.
Ποια ήτανε η πρώτη σου ελληνική συνεργασία; Όταν ήρθα εδώ στην ουσία δεν υπήρχα. Έπρεπε να δώσω τις εξετάσεις μου. Δεν είχε καμία σχέση το ότι ήμουνα ο γιός του Τατασόπουλου. Πολλοί πιστεύουν ότι με βοήθησε αυτό και τα βρήκα όλα στρωμένα. Καμία σχέση. Έδωσα τον αγώνα μου για αν ενταχθώ στο χώρο. Και μπήκα και πολύ γρήγορα σε βαθιά νερά. Μετά από 6 μήνες εδώ και αφού είχα δουλέψει ταβέρνα, πιάνο μπαρ, σκυλάδικο ήρθε μια μεγάλη συνεργασία. Δούλεψα με τον Τόλη Βοσκόπουλο στο «Μαρακές» και μετά στην «Νεράιδα». Για να πάρω όμως τη δουλειά πέρασα οντισιόν και μάλιστα 2 φορές. Εκεί έπαιξα δεύτερο μπουζούκι στο Χρήστο Κωσταντίνου.
Από κει και πέρα άρχισες να καθιερώνεσαι στο χώρο πραγματοποιώντας πάρα πολλές και σημαντικές συνεργασίες. Πόσο δύσκολα είναι σήμερα όμως τα πράγματα για έναν επαγγελματία μουσικό από βιοποριστικής απόψεως; Πλέον τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για όλους. Δεν έχει σημασία ποιος είσαι. Υπάρχει υπερπροσφορά και οι επιχειρηματίες κοιτάνε να εξοικονομήσουνε όσο περισσότερα χρήματα μπορούν. Δεν είναι σε θέση οι επιχειρηματίες να κρίνουν το ποιος είναι καλός μουσικός και έτσι βλέπουμε σε μαγαζιά ορχήστρες και μουσικούς αρκετά χαμηλού επιπέδου. Δεν έχουν ούτε την παιδεία ούτε το ανάλογο κριτήριο να ξέρουν. Τους ενδιαφέρει μόνο το τι θα πληρώσουν και να περνάει καλά ο κόσμος.
Τι πρέπει να έχει κάποιος κατά τη γνώμη σου για να θεωρείται καλός παίχτης; Προσωπικό καθαρό ήχο, ύφος, ανοιχτό μυαλό. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια έχει δοθεί η έμφαση στην ταχύτητα και στην τεχνική. Η προσωπική μου γνώμη μιας και πέρασα από αυτό το στάδιο και με χαρακτήριζε για χρόνια είναι ότι αυτό είναι λάθος. Το συγκεκριμένο θέμα έχει πια κορεστεί.
Είναι εσφαλμένη η άποψη ότι καλός μπουζουξής είναι ο γρήγορος. Ανοίγεις το youtube και ότι άλλο μέσο στο internet και βλέπεις, σε όλα τα όργανα, παιδιά που «τρέχουν». Δεν έχει σημασία πόσο τρέχεις αλλά πως εκφράζεσαι. Υπάρχει και κάτι άλλο το οποίο θεωρώ βασικό και δυστυχώς σπανίζει στις μέρες μας. Ταπεινότητα!!! Ο μουσικός που θέλει να πάει μπροστά πρέπει να είναι σεμνός και να αφήσει τον κόσμο να κρίνει. Ο καθένας στο Internet βαφτίζει τον εαυτό του πρώτο, καλύτερο κ.τ.λ…
Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα cd που επιμελήθηκες με τραγούδια του πατέρα σου 10 χρόνια μετά τη φυγή του. Συμμετέχουν σε αυτό αξιόλογοι ερμηνευτές και μουσικοί. Πως και γιατί προέκυψε η συγκεκριμένη έκδοση; Επειδή τόσα χρόνια δεν είχε γίνει κάποια δουλειά σαν αφιέρωμα για τον πατέρα μου. Απ’ την άλλη, και εγώ, δεν είχα την ωριμότητα να το κάνω. Τώρα 10 χρόνια μετά ήρθαν όλα και δέσαν την κατάλληλη στιγμή.
Δικά σου πράγματα θα ακούσουμε; Ναι. Έχω ήδη μια ολοκληρωμένη δουλειά η οποία δε κυκλοφόρησε ακόμα. Ηχογραφήθηκε πριν 2 χρόνια στην Αμερική με τζαζ μουσικούς χωρίς όμως το τελικό αποτέλεσμα να μπορεί να θεωρηθεί αποκλειστικά τζαζ. Μια άλλη εργασία που έχω στα σκαριά, η οποία επίσης έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον, παρουσιάζει το μπουζούκι σε ένα καινούριο ηχητικό περιβάλλον. Δε δίνει καθόλου έμφαση στη δεξιοτεχνία αλλά στη μελωδία. Πιστεύω ότι αυτό θα προσφέρει και στον ξένο ακροατή μια καινούρια άποψη και εικόνα για το μπουζούκι γιατί έχουν περάσει χρόνια, έχουν γίνει εκατοντάδες πειράματα, αρκετά μάλιστα προσφάτως, αλλά ο κόσμος στο εξωτερικό και ίσως και στο «εσωτερικό» εξακολουθεί να ταυτίζει το μπουζούκι με το «Ζορμπά» και τα «Παιδιά του Πειραιά»...
πηγή: www.ogdoo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου